1 ZEHİR Çaresizlik, elini kolunu bağlayan, sinsi bir düşman misali yollarına tuzaklar kuran, güçlü bir zehirdi. Ruhuna acımasızca damlayan bu zehir, her gün biraz daha bitiriyordu gücünü. Biraz daha yitiriyordu umutlarını. Oysa içine düştüğü tüm belirsizliklere rağmen, umutları hep maviydi. Ta ki bugüne dek! Şimdi tüm umutları siyaha boyanmış, hayalleri geleceğinden fütursuzca koparılmış, tekinsiz bir uzağa savrulmuştu. Çıkmaz sokakların da sonundaydı. Tutunduğu bu paramparça hayat, artık genç bir adamın avuçları arasındaydı. Boğazına oturan düğümün verdiği o acı duyguyla cebelleşti Reyyan. Karanlık, yerini yavaş yavaş aydınlığa bırakırken sabaha kadar uyumamanın verdiği bitkinlik, gözaltlarına morluk olup binmişti. Odasının kapısı sessizce açıldığında ince bir ses tonu kendi ismini andı. “Reyyan?” Gelen Havin’di. Cevap vermek yerine sessizce yutkunup gözlerini yere çevirdi. Ona sorulmadan, fikri dahi alınmadan, adına verilmiş bir karar vardı. Ve Reyyan, bu kararın yakıcılığında kavruluyordu. “İstemiyorum Havin,” derken sesi fazlasıyla yüksek çıktı. Bir kere daha dile getirdi, isyanını. “İstemiyorum!” Hemen yanına oturan amcasının kızı onu sakinleştirmek adına ellerinden tutarak gözlerine samimiyetle baktı. “Bağırma Reyyan, gözünü seveyim. Biri duyacak şimdi.” “Susa susa bu hale gelmedik mi Havin?” Kuzguni hareleri acıyla titreşti yanındaki kıza bakarken. “Hiç tanımadığım bir adamla evlenmek, onun karısı olmak istemiyorum. Mutsuz olacağım Havin, hissediyorum bunu!” Ucu bucağı olmayan bir okyanusta boğuluyormuş gibi hissediyordu. Kendisini değersiz ve yarım görüyordu. Üstelik evlenmek istemiyorum dediği halde, insanların ona zamanla sever, alışırsın demeleri yok muydu? Çıldırıyordu! “Neden peki?” diye sordu Havin merakla. “Onu gördüğün ilk an, senin gözlerinde o derinliği gördüğüm an, tüm inadın kırılır sanmıştım.” “Mesele bu değil,” dedi Reyyan. Derdini kimselere anlatamıyordu ya, onu bu denli çıldırtan sebep buydu. “Mesele şu ki, ben o adamı tanımıyorum. Nasıl bir insan olduğunu, nasıl bir yüreğe sahip olduğunu bilmiyorum. Söylesene, gözün kapalı uçuruma yürümek değil de nedir bu?”

1 ZEHIR La desesperación fue un poderoso veneno que puso trampas en sus formas como un enemigo furtivo. Este veneno goteaba sin piedad en su alma, estaba terminando un poco más cada día. Fue un poco más que perder la esperanza. Sin embargo, a pesar de todas las incertidumbres en las que cayó, sus esperanzas siempre fueron azules. Hasta, es decir, hasta ahora! Ahora todas sus esperanzas estaban pintadas de negro, sus sueños se alejaron de un extraño, susurrando impacientemente por su futuro. El estancamiento fue al final de la calle. Esta vida destrozada que estaba sosteniendo ahora estaba en la palma de un hombre joven. nodo dado sentado en la garganta que forcejeó con dolorosa emoción Reyyan. La oscuridad, dejando gradualmente la luz en la mañana, el agotamiento de no dormir hasta la mañana, había tomado una custodia de moretones. Cuando la puerta de su habitación se abrió silenciosamente, un tono sutil era su nombre. ¿Reyyan? Era Havin.En lugar de responder, tragó en silencio y volvió los ojos al suelo. sin preguntarle, sin ni siquiera la idea que se le había dado en nombre de una decisión. Y Reyyan fue asado en la quema de esta decisión. "Las que no quiero, Havin", dijo, su voz demasiado alta. Gracias una vez más expresado, rebelión. Inden ¡No quiero! Mek La hija de su tío que estaba sentada a su lado, mirándola fijamente a los ojos, tomándose las manos para tranquilizarlo. Estoy gritando, Reyyan, déjame verte. Alguien lo escuchará ahora. Yanındaki re ¿No nos hemos convertido en esto, Havin? Hav Kuzguni temblaba de dolor cuando miraba a la chica que estaba a su lado. Mek no quiero casarme con un hombre que no conozco, para ser su esposa. ¡Voy a ser infeliz, Havin, lo siento! Me sentía como si se estuviera ahogando en un océano sin un lugar. Se veía a sí mismo como sin valor y medio. Y aunque dijo que no quería casarse, ¿la gente no decía que le gustaban y que se acostumbraba a ellos?Era una locura! "¿Por qué no?" Ella preguntó con curiosidad Havin. "La primera vez que lo viste, pensé, en el momento en que vi esa profundidad en tus ojos, toda su terquedad se rompería. Oh Gözler Ese no es el punto", dijo Reyy. No podía decirle a nadie sobre su problema, eso es lo loca que estaba. "Lo que pasa es que no sé que el hombre. ¿Cómo es un ser humano, que no saben cómo tener un corazón. Dime, lo que tampoco permitirse el lujo de caminar fuera de este acantilado? "