Reyyan gitgide sinirleniyordu. Havin’in onu anlayacağı da, anlamaya çalışacağı da yoktu. Sinirlendiği zaman dengesini kaybeden, tutarsız sözler sarf eden bir yapısı vardı. Bu tutumu çoğu zaman başına iş açıyordu. “Kes sesini Havin!” diye bağırdı istemsizce. Tüm bunlara sebep olan babasına ise öfkesini kusmadan edemedi. “Biliyor musun Havin?” diye sorduğunda gözlerini kıstı esefle. “Eğer öz kızı olsaydım, paçavra gibi yollamazdı beni bu evden!” Çatallı ses tonu, ağladı ağlayacak olmanın verdiği etkiyle titriyordu. “Babam beni hiç sevmedi. Tek derdi günün birinde evlenip, defolup gitmemdi! Al, istediğini yapıyor işte.” Havin oturduğu yerden hızla kalktı. Kaşları birden çatılmıştı. Az önceki neşeli halinden eser yoktu. “Amcamın hakkını yeme Reyyan. Seni öz kızından ayırmadı o, bunca sene baba olarak başında amcam vardı. Sana gözü gibi…” Genç kızın sözleri yarıda kesildi çünkü Reyyan öfkesinin son noktasındaydı. Artık ses tonunu ayarlayamıyordu. “Ben o gözlerde hiç şefkat görmedim Havin!” Havin’in kendisine bomboş bakan gözlerine alayla baktı. “Sen nereden bileceksin ki?” Parmağını kaldırıp karşısındaki kıza salladı. “Üvey olan sen değilsin! Bu evde kedi muamelesi gören de sen değilsin. Bir babanın görmezden geldiği, o yaralı küçük kız çocuğu da sen değildin. Hangi gün saçlarımı okşadı babam? Hangi gün, amcamın sana sarıldığı gibi sarıldı bana? Ben sevgisiz büyüdüm! Anlasana Havin, nefret ediyor bu adam benden!” Reyyan’ın bu çıkışı Havin’i şaşkınlığa uğrattı. İçinde bu kadar acı ve kin biriktirdiğini bilmiyordu. Ya da kızgındı, ondan böyle saçmalıyordu. “Saçmalıyorsun Reyyan. Öfkeden ne dediğini bilmiyorsun. Kimsenin sana üvey muamelesi yaptığı yok ki. Ben sana bir gün olsun, sen amcamın kızı değilsin dedim mi? Ne annem ne abim, ne babam ne de amcam… Sana bugüne kadar kötü tek bir söz söyledi mi?” Reyyan bu sözleri duymak istemiyordu. Havin’in ağzından çıkan kelimeler onu sakinleştirmek bir tarafa dursun, daha çok öfkelendiriyordu. Kanayan yarasına tuz basan bu sözler canını daha fazla yakıyordu. Havin’le olan tartışmasının alevleneceğini bildiği için kapıya yürüdü hızla. Açtığı kapıya parmağını işaret ederek Havin’e baktı. “Çık odamdan. Beni de yalnız bırak.” “Peki,” diyerek kapıya yürüdü Havin. Biraz daha bu odada kalmaya devam ederse Reyyan onun kalbini daha fena kıracaktı. Havin odasından çıktıktan sonra Reyyan kapıyı kapatmak için elini uzattığı anda karşısında Azat’ı gördü. Orada, merdivenlerin başında tırabzanlardan tutunmuş ikisini seyrediyordu. Azat, Havin’in abisi, konağın en büyük çocuğuydu. Reyyan ile göz göze gelmelerinin ardından merdivenlerden inerek, oradan uzaklaştı.

Reyyan había vuelto cada vez más enojado. Havin no lo entendió o trataría de entenderlo. Que perdió el equilibrio cuando llegó, palabras incoherentes de ira Hubo una estructura que consume. Esta actitud era la mayor parte del tiempo por apertura de trabajo. Izce callate, Havin !! exclamo involuntariamente. No pudo vomitar a su suegro por todo lo que causó su causa. "Usted sabe Havin?" Miró cuando le preguntó a pesar. ¡Si yo fuera su propia hija, ella no me enviaría como un trapo! "Mi padre nunca me gusta. El único problema casarse un día, ahora ir a buscar a la mierda! Al, está haciendo lo que quiere. Havin se levantó rápidamente de su asiento. De repente, frunció las cejas. No había rastro del estado alegre. "Mi tío de comer la Reyyan derecha. Ella no te había apartado de tu propia hija, así que tuve a su tío y su padre todos estos años.Te parece un ojo. Kes La interrumpieron porque Reyyan estaba al final de su ira. Ya no ajustar el tono. ¡Nunca he visto compasión en esos ojos, Havin! De Hawk miró directamente a sus ojos ciegos. "¿Cómo lo sabrás?" “¡No eres una madrastra! No estás en esta casa que también sirve para tratar los gatos. No eres la niña herida que un padre ignoró. ¿Qué día mi padre me acarició el pelo? ¿Qué día, como mi tío ha abrazado a que te abrace? Crecí sin amor! ¡Havinana, Havin, odia a este hombre! Çıkış La sorpresa de Reyyan hizo que Havin se sorprendiera. Él no sabía que tenía tanto dolor y rencor. O que estaba enfadado, estaba hablando de él de esa manera."Estamos hablando Reyyan sin sentido. Usted no sabe lo que dijo de la ira. Nadie te trata como a una madrastra. ¿Dije que no eres la hija de mi tío? Ni mi madre ni mi hermano, mi padre o mi tío Edi ¿Alguna vez ella te ha dicho una sola mala palabra? De Reyyan no quería escuchar estas palabras. Las palabras que salían de la boca de Havin estaban más indignadas, ya que podía calmarlo. Esas palabras que estaban salando la herida sangrante duelen más. Sabía que su discusión con Havin iba a estallar y caminó rápidamente hacia la puerta. Miró a Havin y señaló con el dedo la puerta que había abierto. "Sal de mi habitación. Déjame solo, también. Yür Beni Bien, bırak Havin caminó hacia la puerta. Si continuaba quedándose un poco en esta habitación, Reyyan le rompería el corazón con más fuerza.Después de que Havin salió de su habitación, Reyyad levantó la mano para cerrar la puerta y vio a Azat en la cara. Allí vio a dos de ellos aferrarse a los pasamanos al principio de las escaleras. Azat, el hermano de HAVi, era el hijo mayor del huésped. Después de ver a Reyyan, bajaron las escaleras y se alejaron.